Ένα πρόσφατο ποίημα [1] για το παγκόσμιο 1968 του Αμερικάνου ποιητή Μάικ Έσιγκ [Mike Essig [2]], σε μετάφραση του Αντώνη Γαζάκη. Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στις 3 Μαΐου 2018 στη διαδικτυακή πλατφόρμα medium.com και ευχαριστούμε πολύ τον δημιουργό του που μας παραχώρησε με χαρά την άδεια να το μεταφράσουμε και να το αναδημοσιεύσουμε.
Ο Μάικ Έσιγκ είναι αυτοδίδακτος ειδικός της Θεωρίας του Χάους, της Τυχαιότητας της Ύπαρξης και της Θείας Παρέμβασης. Αυτό το κατάφερε περπατώντας, αλώβητος, για δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά, μέσα από ένα τείχος ιπτάμενου καυτού μολυβιού στο Βιετνάμ το 1972. Αργότερα, έγινε δάσκαλος. Δίδαξε δημιουργική γραφή, πράγμα που μοιάζει λιγάκι με το να προσπαθείς να διδάξεις σε ένα πτώμα να αναπνέει. Είναι περήφανο παιδί των ‘60s που τα απόλαυσε βαθύτατα, ό,τι τουλάχιστον θυμάται από αυτά. Ένα μεγάλο μέρος της ζωής του είναι το αποτέλεσμα καλού ουίσκι και κακών αποφάσεων. Σήμερα ζει σε ένα μικρό ετοιμόρροπο διαμέρισμα με μόνη του συντροφιά μια νευρωτική γάτα. Τον περισσότερο καιρό διαλογίζεται, διαβάζει, ακούει ατελείωτη τζαζ και σκαρώνει ποιήματα. Αντιπαθεί τους περισσότερους ανθρώπους, την ποπ μουσική, τον χειμώνα, τον αγοραστό καφέ και το σούσι.
1968
Χρονιά πέρα από εύκολες μνήμες.
Δύσκολη χρονιά που δύσκολα λέγεται.
Όνειρα, δολοφονίες, παράνοια.
Πόδια πολλά να σφυροκοπάνε δρόμους.
Μια αμαξοστοιχία γεγονότων
συντρίβεται στη σκέψη.
Έρχονται πρόσωπα γνώριμα, πεσόντες.
Ένα κάλεσμα στα όπλα. Μια στριγκλιά σειρήνων.
Ένα σφύριγμα πέρα απ’ τα μνήματα.
Βόμβες που σκάνε. Ανοιγμένα κεφάλια.
Η ρουφήχτρα του Βιετνάμ.
Τα σφαγμένα δέντρα στο Παρίσι.
Τα πάρκα της καταστολής στην Πράγα.
Τα καιόμενα οδοφράγματα του Μπέρκλεϊ.
Τόποι πολλοί σε μια φλεγόμενη στιγμή.
Μια στιγμή που της έπρεπε να αδραχτεί,
γλιστρά από ματαιωμένες γροθιές.
Μια έκρηξη εναλλακτικών
νεκρή από το χέρι εξουσίας κι εντροπίας.
Μια χρονιά ανεκπλήρωτων υποσχέσεων.
Χρονιά πέρα από εύκολες μνήμες.
Δύσκολη χρονιά που δύσκολα λέγεται.