Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το μυθιστόρημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ [1], Η μικρή αδερφή (The Little Sister [2], 1941), όπου πρωταγωνιστεί για άλλη μια φορά ο Φίλιπ Μάρλοου, ένας από τους πλέον αρχετυπικούς νουάρ ήρωες. Σε αυτόν τον σύντομο εσωτερικό μονόλογο βλέπουμε να τον απασχολούν -με αφοπλιστική ειλικρίνεια- μερικά από τα βασικότερα θέματα του είδους.
Για ποιον βάζω το κεφάλι μου στον τορβά αυτή τη φορά; Για μια ξανθιά με σέξι μάτια και πολλά πιασίματα; Για ένα κορίτσι από το Μανχάταν του Κάνσας; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάτι δεν είναι όπως φαίνεται και ένα γέρικο αλλά πάντα αξιόπιστο ένστικτο μου λέει πως αν όλα τα χαρτιά παιχτούν έτσι όπως μοιράστηκαν θα χάσει το λάθος άτομο. Είναι αυτό δική μου δουλειά; Και τι είναι λοιπόν δική μου δουλειά; Μήπως ξέρω; Ήξερα ποτέ; Ας το αφήσουμε αυτό καλύτερα. Δεν είσαι άνθρωπος σήμερα, Μάρλοου. Ίσως ποτέ να ήμουν ή ποτέ να μη γίνω. Ίσως είμαι ένα εκτόπλασμα με μια άδεια ιδιωτικού ντετέκτιβ. Ίσως όλοι καταντάμε έτσι στον ψυχρό μισοφωτισμένο κόσμο όπου συμβαίνει πάντα το λάθος πράγμα και ποτέ το σωστό.
(μετάφραση Αντώνης Γαζάκης)
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0) [3]