Το 1978 ο Στίβεν Κινγκ [1] (Stephen King [2]), έχοντας ήδη στο ενεργητικό του τρία πολύ επιτυχημένα μυθιστορήματα, την Κάρι, τη Λάμψη και το Σάλεμ’ς Λοτ (και ένα ακόμη, την Οργή, με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάχμαν), στα οποία η αναμέτρηση με το κακό αφορά κατά βάση ατομικές ιστορίες, εκδίδει ένα ογκώδες (άνω των 1000 σελίδων στην τελική του μορφή) μυθιστόρημα όπου αυτή η αναμέτρηση αλλάζει κλίμακα. Πρόκειται για το Κοράκι [3] (πρωτότυπος τίτλος The Stand, δηλαδή Το Οχυρό) που έμελλε να γίνει ένα από τα εμβληματικότερα βιβλία του συγγραφέα -και να αποκτήσει νέες δόξες με την έξαρση του κορονοϊού[1]. Εδώ μια φονική πανδημία εξολοθρεύει μέσα σε έναν μήνα το 99,4% του παγκόσμιου πληθυσμού και οι επιζώντες στις ΗΠΑ συσπειρώνονται γύρω από δύο πυρήνες που αντιπροσωπεύουν το γνώριμο μοτίβο του Κινγκ, τη μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό.
Η πανδημία περιγράφεται στην αρχή του βιβλίου, γύρω στις πρώτες 400 σελίδες. Ένας γενετικά τροποποιημένος ιός γρίπης που αναπτυσσόταν σε μια μυστική βάση του αμερικανικού στρατού οδηγεί στον θάνατο όλο το προσωπικό ενός εργαστηρίου που παρασκεύαζε. Η βάση σφραγίζεται, αλλά ένας από τους φρουρούς του εργαστηρίου προλαβαίνει να φύγει με την οικογένειά του ξεκινώντας να μολύνει όποιους συναντά.
Στο απόσπασμα που ανθολογούμε παρακολουθούμε ένα στιγμιότυπο από το πώς μεταδίδεται στη συνέχεια ο Καπετάν-Ταξιδιάρης, όπως ονόμαζαν -όσο πρόλαβαν- τα ΜΜΕ στο βιβλίο τον ιό.
«Στις 18 Ιουνίου, πέντε ώρες αφότου μίλησε με τον ξάδερφο του, τον Μπιλ Χάπσκομ, ο Τζο Μπομπ Μπρέντγουντ σταμάτησε κάποιον για παράβαση υπερβολικής ταχύτητας στην Εθνική 40 του Τέξας, κάπου 45 χιλιόμετρα ανατολικά του Μπρέιντρι. Ο παραβάτης ήταν ο Χάρι Τρεντ από το Μπρέιντρι, ασφαλιστής. Έτρεχε με 120, ενώ το όριο ή ταν 90. Ο Τζο Μπομπ του έκοψε κλήση. Ο Τρεντ την αποδέχτηκε ταπεινά και διασκέδασε τον Τζο Μπομπ προσπαθώντας να του πουλήσει ασφάλειες για το σπίτι και τη ζωή του. Ο Τζο Μπομπ ένιωθε μια χαρά· το τελευταίο πράγμα στο νου του ήταν ο θάνατος. Ωστόσο, ήταν ήδη άρρωστος. Δεν είχε πάρει μόνο βενζίνη από την Τεξάκο του Χάπσκομ. Και δεν έδωσε στον Χάρι Τρεντ μόνο κλήση για υπερβολική ταχύτητα.
Ο Χάρι, άνθρωπος κοινωνικός από τη φύση του, που αγαπούσε τη δουλειά του, μετέδωσε την αρρώστια σε περισσότερους από σαράντα ανθρώπους τις επόμενες δύο μέρες. Πόσους κόλλησαν αυτοί οι σαράντα στη συνέχεια είναι αδύνατο κανείς να πει· είναι σαν να ρωτάς πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι μιας καρφίτσας.
Στις 19 Ιουνίου, τη μέρα που ο Λάρι Άντεργουντ έφτασε στη Νέα Υόρκη, κι η Φράνι Γκόλντσμιθ είπε στον πατέρα της για τον επικείμενο μικρό μουσαφίρη, ο Χάρι Τρεντ σταμάτησε για μεσημεριανό σ’ ένα καφέ του ανατολικού Τέξας με το όνομα Φαγάδικο της Μπέιμπ. Έφαγε ένα τσίζμπεργκερ κι ένα κομμάτι από τη γευστικότατη φραουλόπιτα της Μπέιμπ για επιδόρπιο. Είχε ένα ελαφρό κρύωμα, ίσως αλλεργικό, και συνέχεια φτερνιζόταν κι έφτυνε. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, μόλυνε την Μπέιμπ, τη λαντζέρα, δύο φορτηγατζήδες που κάθονταν στη γωνία, έναν άντρα που μπήκε να παραδώσει ψωμί, έναν άλλο που ήρθε ν’ αλλάξει τους δίσκους στο τζούκμποξ και τον εντυπωσιακό κόμματο που του σέρβιρε. Άφησε για φιλοδώρημα ένα δολάριο που ήταν γεμάτο θάνατο.»
(Στίβεν Κινγκ, Το Κοράκι, μετάφραση Λύο Καλοβυρνάς, Εκδόσεις Λιβάνη, 1996, σελ. 88)
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0) [4]
Υποσημειώσεις