Θ᾽ ἀνταμώσουμε πάλι στὴ στάχτη·
μακεδονίτικα πουλιὰ λαλοῦν μακεδονίτικα!
Χῶμα στὰ μάτια χῶμα στὰ μάτια
τὸ ἄλογο δὲν μιλεῖ πάρεξ τὴ γλώσσα του
κακοποιὸ πουλὶ ὁ σπουργίτης γκρίζο σινιάλο τῆς ἡμέρας
κι ο βρώμικος πελαργὸς περπατεῖ καμαρωτὰ δίπλα στα θερισμένα χωράφια
ροδάκινα φίλτατε ποὺ θα ταφοῦν στὸν λάρυγγα τῆς γῆς
λεῦκες ψιλόλιγνες σημάδια γιὰ ποῦ
βάλε μὲ τὸ νοῦ τὸ γαλάζιο Πάικο ἀμετακίνητο
κοντὰ στὴ γρανιτένια γροθιὰ τῆς Τζένας καὶ στὰ σύννεφα μόνο
λευκὸ καϊμάκι τώρα καὶ στ᾽ ἄλλο βουνὸ
τοῦ Καρατὰς ὁ μύθος κάτω ἀπὸ τὴ φτέρνα του
πόσα χιλιόμετρα θὰ πᾶς ψηλά, πόσα κατὰ τὴ θάλασσα
καλέσια γελάδα βόσκει ἀμίλητα ὅπως τὸ ψάρι μρένα στοὺς αἰῶνες
καὶ Κουκουσιάρης χωρικὸς χτισμένος ὄρθια
χῶμα στὰ μάτια πάλι χῶμα στὰ μάτια
θαρρεῖς ἀναίτια καθὼς πέφτει ἕνα πούπουλο ἀπὸ τὰ πετεινὰ τ᾽ οὐρανοῦ
ἥλιος λάμνει μὲ σαράντα κουπιὰ σ`το φίλιο χάος
μὰ πῶς θὰ φανεῖ ἡ συνήθεια τῆς γυναίκας μὲ τὰ λευκὰ χέρια
καὶ τὸ κεράσι γλυκὸ ὁλοπόρφυρο
ἔμβολα τῶν φυτῶν παγωμένα στὴ χειμωνιὰ
καὶ τὸ θέρος βεγγαλικὰ χρωματισμένα στὰ κλώνια
ἄλλο νὰ μάθω δὲν θέλω, ἡ στροφὴ
ἄνεμος σκύλα προστατεύει κουτάβια σὲ μέρη ανήλιαγα
φῶς καὶ νερὸ καὶ φωτιὰ καὶ δούλα ζωὴ
σὰν ἁμπάρα φαγωμένη ἀπ᾽ τὸ σκουλήκι καὶ τὴ θλίψη αἰώνων δείλι
σὰν ξεραμένο ἀγκάθι τριμμένο φίδι στὸν δρόμο
πανέτοιμο ἐλατήριο νὰ καρφωθεὶ στὰ γυμνὰ πόδια
χῶμα σ`τα μάτια χῶμα στὰ μάτια τοῦ Γκερέα
δέντρα δαγκωμένα θέλουν μὰ δὲν μποροῦν νὰ μιλήσουν
κι ἀπόκριση καμιὰ γιατὶ πάλι σκοτείνιαζε
κι ἕνα πουλὶ φιλέρημο καὶ μόνο
τοὺς οἰωνοὺς γιὰ τὴ φυλὴ τοῦ χρήματος συλλάβιζε μὴ ἀκουόμενο·
ἀράχνες τοὺ θανάτου ξέρουνε τὸ μυστικὸ καὶ λευκὸς καπνὸς ποὺ
σέρνεται σβήνοντας στὰ χαλάσματα – ἀπὸ πάνω
ἧχος ξερός· μόνο τουμπουλέκι.