(Μπορείτε να ακούσετε το κάθε τραγούδι πατώντας στον τίτλο του)
1. Waterfall [1]
ο καταρράκτης δεν σταματάει να ρέει ούτε και εμείς
Δεν χορεύω πια μόνη στο διαμέρισμά μου. Ένας καταρράκτης αγαπημένων ανθρώπων με περιμένει να ανοίξουμε την χρονιά σε μια από τις υπέροχες εγκαταλελειμμένες ταράτσες του κέντρου της Αθήνας. Η ομορφάσχημη πόλη μας, ετοιμάζεται να περάσει μαλακά από τη μέρα στην νύχτα. Στο πανί προβάλλεται ρέουσα πολύχρωμη γρανίτα από τα τυχερά καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων. Το να κλαίμε και να γελάμε μαζί, επιτρέπεται και επιβάλλεται.
να με γλυκάνεις δος μου απ’ το μπισκότο σου παρ’ το δικό μου
Σε αυτή την συνάντηση, δημιουργοί και ακροατές είναι εξ ορισμού εξαιρετικά γενναιόδωροι. Για την ακρίβεια, συναντιούνται στην περιοχή της γενναιοδωρίας που τους διακρίνει: μοιράζονται ρυθμό, αισθήματα, αναμνήσεις, σώμα, αποφεύγοντας τις λέξεις, με ένα και μοναδικό σύνθημα: «Show me your biscuit». Κάπως έτσι ξεκινούν να χορεύουν γλυκά και όλοι όσοι δεν το συνηθίζουν.
3. Αpoplexy [3]
χαίρομαι τόσο που θα πετάξω ψηλά για να με φτάσεις
Δεν υπάρχει πιο ανεκτίμητο πράγμα από την ένταση όταν χτίζεται πάνω σε θετικό σκοπό. Η κατάσταση της χαράς κλιμακώνεται για να φτάσουμε στην συνθήκη του «Apoplexy», όπως η Βίκυ Φίλιππα στο ερωτικά ξέφρενο video clip.
4. Plankton [4]
κοχύλια του αφρού λουλούδια του βυθού σας θέλω όλα
Ούτε η χαρά δεν είναι για χόρταση, όπως ούτε και τίποτα. Έρχονται στη ζωή μαγικά δεδομένα, αταξινόμητα πράγματα. Ήχος ενός κόσμου που με τρομάζει και με θέλγει, που με χωράει και με φωνάζει, που με παρασέρνει σαν σίφουνας, μ’ αφανίζει σαν ρουφήχτρα και μετά, με ξεβράζει στην άμμο και με ησυχάζει.
5. Crystal Space [5]
μοιάζει παγετός κι όμως όλα είναι ζεστά αν μπω πιο μέσα
Ιδέα δεν έχω πώς βρέθηκα από την θάλασσα στο διάστημα. Από την άλλη, ίσως αυτά τα δύο να μην είναι τελικά και τόσο μακρινά. Έχω, πάντως, ξεμακρύνει από τους χορευτές συνοδοιπόρους μου. Με κλειστά μάτια, βλέπω τώρα τόσο καθαρά: Όσα πέρασαν, όσα έρχονται, όσα είμαστε τώρα, είναι όλα εδώ. Δεν έχω χάσει τίποτα από τον εαυτό μου. Κρύσταλλοι θερμοί και ψυχροί, σπιτάκια για τις ιστορίες της ζωής που τρέχει. Δεν χρειάζεται να πάρω τίποτα μαζί μου, ούτε να αφήσω κάτι πίσω. Όλα είναι εδώ. Είμαι ολόκληρη. Μπορώ να ανοίξω τα μάτια και να συναντηθώ.
6. Essoplanet [6]
μάλλον έφτασα στον πλανήτη που έλεγα πως δεν υπάρχει
Έχω φτάσει στον αγαπημένο μου πλανήτη. Έχω επιλέξει με ποιους θα απογειωθώ. Για την ώρα, δεν έχω τίποτα να φοβηθώ.
7. 1992 [7]
βουρ προς τα πίσω είμαστε και εδώ και εκεί είμαστε μαζί
Και αποφασίζουμε ─γιατί όχι άλλωστε;─ ένα ταξίδι ακόμα: Επιβιβαζόμαστε στην χρονοκάψουλα, για να επισκεφθούμε το ολόδικό μας «1992». Σ’ εκείνα τα καλοκαίρια με τις γρανίτες. Στα κορίτσια και στα αγόρια που ονειρευόμασταν πως θα μοιάσουμε. Στις πρώτες αναμνήσεις επιθυμίας. Στο ποπ, που ήταν ψέματα αλλά επίσης, ήταν αλήθεια. Στα πάρτι χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
8. Dance Mahal [8]
αλλαγή πλεύσης μόνο ανατολικά χορεύω τώρα
Κάτι διακόπτει απότομα την επίσκεψή μας στο ’92 και μας τραβάει, ένας θεός ξέρει πού ─αιώνες πίσω ή αιώνες μπροστά;─ μα σε κάθε περίπτωση, απολύτως ανατολικά. «Dance Mahal» λέγεται αυτός ο πλανήτης, και το δίχως άλλο έχει παίξει ρόλο σε όλα όσα είμαστε, στη γλώσσα που μιλάμε, στον τρόπο που κινούμαστε, στα ρούχα που φοράμε. Ένα σαξόφωνο έρχεται για να ολοκληρώσει την πλουμιστή ατμόσφαιρα στον μαχαλά μας, και το ταξίδι συνεχίζεται.
9. Blue [9]
το μπλε ενώνει κάθε σύμπαν και χορό του ταξιδιού μας
Για ένα ταξίδι που δεν τελειώνει, προορισμός δεν μπορεί να είναι παρά η θάλασσα. Η μπλε ώρα έχει φτάσει. Δεν είναι ανάγκη να φύγουμε, μας λέει. Μπορούμε να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε εδώ.
(Ο δίσκος Natural High [10] του Αλέξη Γραμματικού και του Νίκου Γαλαζούλα κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2020)
Επιμέλεια ανάρτησης Αντώνης Γαζάκης [11]
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0) [12]