θα βρω ένα κορίτσι να σου μοιάζει κάπως κάπως σαν να βγήκε από φωτογραφία του 2001, στη Γένοβα στο Πόρτο κάτι διακόσια μέτρα από τον Κάρλο πάνω στη ράχη του σαλιγκαριού θα είναι κιτρινισμένο και θολό δεν θα το έχω γνωρίσει στην ηλικία εκείνη πολλά τσιγάρα θα μεσολαβήσαν -κρίμα θα χαμογελάει με ανθρώπους που στο μέλλον γνωρίζω θα κάθεται στην αγκαλιά τους ένα μυστικό θα έχει μια ιστορία σαν σαν πίσω έξοδο νοσοκομείου εκεί που βγαίνουνε οι νεκροφόρες στολισμένες άνθη απορρίμματα τσιμπολογάνε τα πουλιά πενηντάρηδες τραυματιοφορείς του ΟΑΕΔ γελάνε καπνίζουν και και γελάνε έτσι θα γελάει κι εκείνο όπως κι εσύ αθώα, μ’ ένα μυστικό σαν το δικό σου θα με κοιτάζει σαν ανώμαλο ή σαν πατέρα σαν έκθεμα ίσως μουσειακό ή σαν σαν να καπνίζω έξω από νοσοκομείο αντικαρκινικό δεν θα γνωρίζει το δικό μας μυστικό δεν θα γνωρίζει ότι σου μοιάζει τόσο τόσο θα κλαίω τις νύχτες και θ’ αναρωτιέται γιατί να είμαι έτσι θολός και κίτρινος γιατί την πιάνω έτσι προσεκτικά με τ’ ακροδάκτυλα κάτω από τη λάμπα σαν να φοβάμαι μην τη χάσω πως πως θα την πάρει ο χρόνος θα σκιστεί θα παραπέσει κάτω από άλλα ενθύμια θα θυμηθεί μια μέρα θα θυμηθεί το μυστικό της και τότε θα σου μοιάσει σαν φύγει γελώντας πάνω στη ράχη του σαλιγκαριού τότε θα είναι η στιγμή που θα σου μοιάσει περισσότερο
Η εικαστική επιμέλεια του ποιήματος του Σωτήρη Σιαμανδούρα ανήκει στον Νίκο Λειβαδιά[1]
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0) [1]
Υποσημειώσεις