Όπως τους κοιτώ να στέκονται Εκείνο το καλοκαίρι στο Καδακές σφιχτά Ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον Σκύβω και σκέφτομαι – Πόσες τέτοιες αγκαλιές να’ χει χάσει από μέσα της η δικιά μου πόλη; Πόσα παρόμοια δάχτυλα να συνεννοούνται με κώδικες ακόμη στο δρόμο αναμεταξύ τους; Πόσα λιγότερα φιλιά να μετράμε άραγε τη μέρα; Και βλέμματα; Πόσα κι απ’ αυτά να συνεχίζουν εν καιρώ δημοκρατίας τη δική τους εξορία; Πόσες πόλεις επιτέλους μπορεί να κρύβονται σε μία; Δεν θυμάμαι ποτέ οι πράξεις να με διαπέρασαν τόσο πολύ Όσο απόψε. 12.06.2022, Βαρκελώνη
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0) [1]