Θανάτου εκδοχές
Είπες
Οι εκδοχές του θανάτου μας βρίσκονται
Στις γυμνές στιγμές των λέξεων
Στις προδοσίες του άδειου
Στις απέλπιδες εξόδους
Εκτεθειμένες στο εκτυφλωτικό φως
Είπες
Η πόλη μας
βουλιάζει συνεχώς στα όνειρά μας
σε μια αέναη κήδευση
Έτσι κι ο θάνατός μας
Σ’ αυτή την πόλη των τεράτων και των ξεχασμένων
Χωρίς κλάματα
Ήρεμα
Ένοχα
Κουρελιασμένα
Έτσι είπες
Φίλησες τον ταφόσταυρό μου κι έφυγες
Νυχτωδία
Πόσο δύσκολο είναι να ισιώσεις το σώμα
και να διασχίσεις την πλατεία
να φέρεις τούμπα τα προγνωστικά
και να βρεις την περπατησιά σου έξω απ’ τους ανθρώπους
Ναι
απέναντι απ’ την Ασφάλεια
ο ουρανός πόσο δύσκολο να ‘ναι χαρωπός
και συ να σούρνεις τα αίματά σου
γελαστά
χωρίς εισαγωγικά
με κατεβασμένα χέρια
γεμάτο το δεξί
και στο αριστερό να κρέμεται η περόνη
Να ‘ρθεις
Να ‘ρθεις οπωσδήποτε να με δεις
Με κείνο το κατάμαυρο φόρεμα
Και με κείνο το βλέμμα το βαθύ
Να σου φτιάσω καφέ αχνιστό
Και συ να μου δώσεις το χέρι σου κοιτώντας μακριά
Ραγισμένα
Η θάλασσα θα ‘χει πάλι μαΐστρο
Κι εγώ θα κοιτάζω την παρειά σου
και τις καμπύλες των μαλλιών σου
Να ‘ρθεις οπωσδήποτε
με την άγρια, θλιβερή χαρά σου
και με τις εξαρνήσεις σου
Να σου φτιάσω το κέφι
με το σκοτάδι
Και συ κατάχρυση να φύγεις και πάλι
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0) [1]