Χρίστος Μάης 
Τα ποιήματα που ανθολογούνται προέρχονται από τη συλλογή «Το παιδί π᾽ απέμεινε όρθιο» του Νίκου Πριόβολου (εκδ. Πανοπτικόν 2019).
[Νοvember song – 3]
Ξέρεις αγάπη μου πόση ποίηση κρύβεται στο βραβείο Βαρβέρη
πόσος Βαρβέρης κρύβεται στα μάτια του πνιγμένου πατέρα
πόσοι ποιητές κρύβονται στην εταιρεία συγγραφέων
πόσοι συγγραφείς κρύβουν μια επανάσταση
πόση επανάσταση κρύβεται εκατό χρόνια μετά
πόσα χρόνια κρύβουν την ελπίδα
πόση ελπίδα μακιγιάρεται σε ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι
πόση φιλανθρωπία κρύβεται κάτω από τόνους με λάσπη
ξέρεις αγάπη μου πόση ποίηση κρύβεται στο ίδρυμα νιάρχου
πόσα ιδρύματα κρύβονται με έδρα τις Μπαχάμες
πόσοι τίτλοι βιβλίων κρύβουν την εθνική βιβλιοθήκη
πόσες βιβλιοθήκες κρύβονται δίχως βιβλία
πόση τέχνη κρύβεται στη στέγη γραμμάτων και τεκνών της λεωφόρου Συγγρού
πόσοι δήθεν εγγράμματοι κρύβονται πίσω απ’ την τέχνη
πόσοι ποιητές γράφουν τους λόγους του προέδρου
πόσοι σκηνοθέτες τραβούν τα φιλμάκια του πρωθυπουργικού επιτελείου
πόσοι ιθαγενείς κρύβονται πίσω από μετανάστες
πόσοι πνιγμένοι μετανάστες κρύβουν το πρόσωπο των ιθαγενών
πόσα αναφιλητά κρύβονται πίσω από κάθε επάλληλο πλειστηριασμό
πόσοι πλειστηριασμοί κρύβουν ένα ακόμη ψεύτικο δάκρυ
ξέρεις αγάπη μου πόσες σταγόνες κρύβονται στο βλέμμα των παιδιών
πόσα παιδικά μάτια καλύπτουν τη γενικευμένη αδράνεια
πόσα ποιήματα κρύβονται στη βροχή
πόση βροχή κρύβει τα βλέφαρα τόσων ποιητών
πόσες μονάδες πέφτει ο δείκτης ανεργίας
πόση άνεργη θλίψη κρύβεται στο πρόσωπο του ναυτεργάτη στο Πέραμα
πόσα όνειρα σκουριάζουν στο εγκαταλελειμμένο λιμάνι
πόση αλήθεια κρύβει τόση απόγνωση
πόση απόγνωση κρύβεται σε ημιφωτισμένα γραφεία
πόσα μαγκάλια ανάβουν απόψε στο πλάι του κρεβατιού τους
πόσα όνειρα θα σβήσουν αβοήθητα στο πλάι του μαγκαλιού τους
ξέρεις αγάπη μου ποιο λιμάνι κρύβει την κάθε επόμενη Ιθάκη
πόσες Ιθάκες κρύβονται σε ανήλιαγες σχολικές τάξεις
πόσα ψηφιακά φώτα κρύβουν τη βραχνάδα απ’ τις λέξεις π’ εκφέρονται εύσχημα
σε πόσες e – λέξεις κρύβονται οι αχτίδες του ήλιου του νοέμβρη
ξέρεις αγάπη μου πόσα φιλιά σου κρύβουν την τόση πραγματικότητα
πόση πραγματικότητα εξατμίζεται στην αγκαλιά σου
πόσα ποιήματα βαπτίζουν το βλέμμα στην ομορφιά
πόση ομορφιά εκλύεται σε κάθε μας σύντηξη
ξέρεις αγάπη μου
πόσοι στίχοι απ’ το δικό σου κορμί αρκούν να ξαναπλάσω τον κόσμο μου
[Η Αθήνα (δε) γιορτάζει, η πόλη (δε) διαβάζει]
Παράγουμε περισσότερη «ποίηση» απ’ όση μπορούμε να καταναλώσουμε
γι’ αυτό την εξάγουμε
στο γαλλικό ινστιτούτο
στην αμερικάνικη πρεσβεία
στην οικία του γερμανού πρόξενου
στις παρυφές των πόλεων
στο ίδρυμα νιάρχου με έδρα τις μπαχάμες
στο μέγαρο μουσικής
σε βιβλιοθήκες δίχως βιβλία
σ’ αμυγδαλέζες στα νησιά του Αιγαίου
η ποιητοθρεμμένη με τους νομπελίστες «γενιά» της μεταπολίτευσης
καρφωμένη στην αυταπάτη πως υπηρετεί την τέχνη
πακτωμένη στις υπηρεσίες του υπουργείου «πολιτισμού»
εγγεγραμμένη στην εταιρεία συγγραφέων
ο ατάλαντος στο ψηφιακό ημίφως προβάλλει ως ο επόμενος τίτος
ο πατρίκιος απ’ το θεσαλλικό κάμπο ως νόθο παιδί του Καρούζου
η συνυφάδα απ’ το θερμαϊκό κόλπο ως επόμενη χαρίεσσα δημουλά
ο καβλωφικός υπέρβαρος εραστής της συνταξιούχου μούσας
ο καταραμένος π’ ανασαίνει στα βουλεβάρτα των βορείων της πρωτεύουσας
ο ευγενικός χορηγός που ερωτοτροπεί στη σκέψη μιας βράβευσης
ο ευλύγιστος ανεμοδείκτης στο φύσημα κάθε επόμενης βράβευσης
η υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενης
ο υποψήφιος για το κρατικό βραβείο ποίησης
οι γέροι που παριστάνουν τους νέους
οι νέοι που γέρασαν πρόωρα
όλες κι όλοι προσποιούνται πως δε γνωρίζουν
– «ποιητής» είναι η καμαριέρα της ακαδημίας –
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)
Προσθέστε σχόλιο