Η Γυναίκα Πιγκουίνος

Την αποκαλούσαν γυναίκα-πιγκουίνο γιατί είχε πολύ κοντά άκρα που έμοιαζαν με πτερύγια. Οι πατούσες της δεν είχαν αναπτυχθεί με αποτέλεσμα να κινείται κάνοντας μικρά βήματα που την έκαναν να μοιάζει με άνθρωπο πιγκουίνο. Έπασχε από μια σπάνια ασθένεια που ονομάζεται «φωκομέλεια», όπου τα άκρα παρουσιάζουν από νεαρή ηλικία δυσπλασία και ελλιπή ανάπτυξη. Το καλλιτεχνικό της όνομά ήταν Mίκι Μινιόν, που στα γαλλικά σημαίνει μικροκαμωμένη και της δόθηκε τα πρώτα χρόνια της καριέρας της ως «φρικιό». Λέγεται ότι το πραγματικό της όνομα ήταν Ρουθ Μπέρι και πως είχε γεννηθεί το 1910. Από μικρή παρουσίασε γενετικές ανωμαλίες και αναπτυξιακά προβλήματα, εξαιτίας της σπάνιας ασθένειας. Ήταν κοντή, τα άκρα της ήταν παραμορφωμένα και είχε πρόβλημα βάδισης. Το τσίρκο ήταν μονόδρομος για εκείνη. Αρχές του περασμένου αιώνα, τα άτομα με ιδιαιτερότητες ήταν περιζήτητα στα σόου της εποχής, καθώς τους παρείχαν οικονομικές απολαβές και αναγνώριση. Όσο πιο ιδιαίτερος ήταν κάποιος άνθρωπος τόσο μεγαλύτερη καριέρα θα έκανε. Η Μινιόν φορούσε μπικίνι ώστε να αναδεικνύει τη δυσπλασία των άκρων της και εμφανιζόταν στη σκηνή, παίζοντας ένα αφρικανικό μουσικό όργανο που έμοιαζε με ξυλόφωνο, γνωστό ως μαρίμπα. Ήταν άψογη επαγγελματίας και πήρε μέρος σε δεκάδες παραστάσεις και περιοδείες στις ΗΠΑ. Το νούμερό της ονομαζόταν «γυναίκα-πιγκουίνος» το οποίο παρουσίασε σε διάφορες εκθέσεις, ανάμεσά τους στην έκθεση του Σικάγο το 1939 και στην παγκόσμια έκθεση της Νέας Υόρκης το 1940. Για τη ζωή της δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες. Έκανε δύο γάμους. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ένας ακροβάτης, ο Ερλ Ντέιβις με τον οποίο συνεργάστηκε επί μια δεκαετία. Η τελευταία της εμφάνιση στο τσίρκο ήταν το 1960. Έκτοτε αποσύρθηκε και τα ίχνη της εξαφανίστηκαν.

-Σου αρέσει το νερό;
-Δεν ξέρω πώς να ζω χωρίς αυτό

Μίκι Μινιόν

-Όταν ήμουν μικρή είχα έναν πιγκουίνο κουρδιστό
-Πάμε ξανά
-Η αλήθεια είναι ότι ο πιγκουίνος ήμουν εγώ
Η πρώτη στολή που έβαλα στο τσίρκο είχε μία μπέρτα
Μπερδεύτηκα και έπεσα. Οι μπροστινές σειρές χειροκροτούσαν με μανία
Δεν ήταν μέρος του σκετς
Μετά το κάναμε ρουτίνα
Όλα τα μαγιό είχαν παγιέτες κεντημένες μερικές έπεφταν και τις έβλεπα να γυαλίζουν
Σα δάκρυα στα πόδια της
Τα δάκρυα της Ρουθ
Έλεγε η κυρία με τα μούσια με το νούμερο μετά
-Τουλάχιστον εσύ δίνεις και ατόφια χαρά
Την αγκάλιαζα και κρατούσαμε χέρια
Μόνο μαζί στα σκοτεινά
Μέχρι που μία φορά έμεινα λίγο παραπάνω να δω και τους υπόλοιπους
Τότε είδα τον ΄Ερλ τον ακροβάτη χωρίς δίχτυ ανάμεσα στους προβολείς να πετά.

«η καρδιά της Ρουθ σκίρτησε
Ήθελε να μακρύνουν τα χέρια της
Μόνο και μόνο για να τον πάρει αγκαλιά»

Ερλ Ντέιβις

Γιατί ήμουν χωρίς δίχτυ εκείνο το βράδυ;
Δεν ξέρω, ίσως το ξέχασε ο υπεύθυνος
Οι ακροβάτες είμαστε υπερφίαλοι, νομίζουμε πως οι θεοί μας έδωσαν φτερά.
Όταν τελείωσε το νούμερο με πλησίασε μία γυναίκα με μάτια υγρά.
-Μίκι Μινιόν και της έδωσα το χέρι μου για χειραψία
-Τρόμαξα και χάρηκα που σε είδα, έχω ακόμα ένα φτερούγισμα στην καρδιά
-Τρόμαξες για μένα- πολύ τρυφερό δεν έχω ανάγκη εγώ, αν με κοιτάξεις στην πλάτη έχω κρυφά φτερά.
Γέλασε και χτύπησε τα πόδια της όλο χαρά.
Βγήκαμε από το τσίρκο και η νύχτα ήταν έναστρη. Η χάρη των πραγμάτων
για 2
πλάσματα απ’ όλα τα υπόλοιπα
διαφορετικά.