Πηνελόπη Δεληγιάννη 
Όταν επιστρέψεις δεν εννοώ τίποτα παρά τα μαραμένα μου πέταλα όταν επιστρέψεις θα με κατηχούν οι άνεμοι Θα με ωδούν τα ξυλόφωνα κι εγώ ασημένια κι εγώ ολότελη θα θησαυρίζω τα χέρια μου με έναν ικέτη γλυκύ κοκκινολαίμη Μες στα πυκνά μαλλιά σου μας χωρίζει ένα ποτάμι που ξεκινάει από τα μάτια σου πάει να πει πως όταν έρθω να σε συναντήσω δεν θα πάρω αυτοκίνητο θα περάσω απέναντι κρατώντας στο αριστερό μου χέρι ρούχα παπούτσια κι αψιθιά στον πυρετό να πίνω θα σταθώ στην όχθη σου γυμνή γυμνή ως την καρδιά μου θα κατηφορίσω ανάμεσα στα δέντρα στο περίπτερο και θα σε βρω μπροστά από το παράθυρο να κοιτάς τη λεμονιά του κήπου σου αλήθεια, κάπως έτσι συμβαίνει; δείξε μου τα γράμματά σου το αγαπημένο σου πράσινο μες στα πυκνά μαλλιά σου κρύβεται το αηδόνι μου Στον τέταρτο όροφο ορφανή δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για χαρά ακόμα είναι μέρα και δεν προφταίνει τ΄όνειρο εκρήγνυται με την αυγή στα δάχτυλα όλη μου η δίψα να σ΄αγγίξω δυο κάρβουνα αναμμένα κάνω να πιάσω το ψωμί χηρεύει ο Θεός μου στον τέταρτο όροφο ορφανή από πουλιά και χιόνι δεν είναι ώρα να μάθω τα χέρια σου πώς τρέμεις με ποιο από τα δύο τολμάς εμένα μια νύχτα θα με γδάρει είτε η μια είτε η άλλη Άνοιξη
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)
Μοναδική !