Στέργιος Μήτας 
Tο καλοκαίρι του ’68 [L’ eté 68]
Το καλοκαίρι, σαν ένα παιδί βολεύτηκε
Στην πλάτη μου
Κι είναι πολύ βαρύ να κουβαλάς
Ένα παιδί στην πλάτη σου όλο το καλοκαίρι
Χωρίς τζιτζίκια
Με ηλιόλουστες κουκουβάγιες
Όπως τα παιδιά του Μάη
Που θα επιστρέψουν αυτό το φθινόπωρο
Μετά το καλοκαίρι του έτους 1789
Θα γίνει θα γίνει θα γίνει
Οι αναρχικοί [Les anarchistes]
Λιγότεροι από ένας στους εκατό, κι όμως υπάρχουν.
Οι περισσότεροι Ισπανοί, σύρετε μάθετε γιατί.
Και στην Ισπανία, πιστέψτε το, δεν τους κατανοούν.
Οι αναρχικοί.
Έχουν τα πάντα υψώσει, πλάκες και γροθιές,
φώναξαν τόσο δυνατά, ώστε μπορούν και φωνάζουν ακόμα.
Έχουν την καρδιά τους μπροστά και τα όνειρα στη μέση,
κι ύστερα την ψυχή ροκανισμένη, από νικημένες ιδέες.
Λιγότεροι από ένας στους εκατό, κι όμως υπάρχουν.
Οι πιο πολλοί γιοι του τίποτα ή του τόσο λίγο,
ώστε δεν θα τους δεις ποτέ,
μόνο αν τους φοβηθείς.
Οι αναρχικοί.
Έχουν πεθάνει εκατό και δέκα φορές,
για ποια ταφόπλακα και ποιο λόγο;
Με την καρδιά στη γροθιά, χτυπώντας στο τραπέζι ή τον αέρα.
Με τέτοια επιμονή, που κάνει το αίμα να ρέει.
Χτύπησαν τόσο δυνατά, ώστε μπορούν και χτυπάνε ακόμα.
Λιγότεροι από ένας στους εκατό, κι όμως υπάρχουν.
Κι αν χρειάζεται να αρχίσεις με κλωτσιές στα πισινά,
δεν θα έπρεπε να ξεχνάς ότι έτσι γεμίζουν οι δρόμοι. .
Οι αναρχικοί.
Έχουν μια μαύρη σημαία μεσίστια,
στη μελαγχολία και την ελπίδα,
για να αργοσέρνονται στη ζωή,
μαχαίρια για να κόβουν το ψωμί της φιλίας
και όπλα σκουριασμένα, για να μην ξεχάσουν.
Ότι είναι λιγότεροι από ένας στους εκατό, κι όμως υπάρχουν,
κι ότι κρατιούνται γερά, ώμο τον ώμο, χαρούμενοι,
για αυτό θα στέκουν πάντοτε ορθοί.
Οι αναρχικοί.
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)
Προσθέστε σχόλιο