Τρία ποιήματα της Κατερίνας Ζησάκη

το λάθος

το μεγαλύτερο όργανο στο
σώμα
είναι
η φωνή

με δύο χέρια την ίσιωσα σαν το ραβδί για να γίνω
ένας άλλος πατέρας
να τα πω καλύτερα
να γιατρευτεί η πληγή
της οποίας το πύο διέτρεχε ολόκληρη την αγάπη

τα στήθη μου εμφανώς διαφωνούσαν
βγάλαν τα παιδιά σπυριά
φούσκωσαν τα μάτια κι έπεσαν
οι βολβοί στη γη
ένας άλλος τρόπος

δεν θα επιμείνω στη σπορά
θα σαπίσει θα το φάμε θα χαθεί
ό,τι και να πιάσει
φέρ’ το πονεμένο σου
το σιχαμερό
θα το κάνω μάκια να περάσει

είμαι
ο άλλος κόσμος

ο κουρασμένος άντρας κυνηγούσε τον ουρανό

ν’ αποδεχτείς το σώμα μου
και
μια φορά
να το φιλήσεις όλο
να πεις αυτή
είν’ η γυναίκα
η γυναίκα είναι
δίχως ο άντρας
και δίχως ο άντρας

να είναι

ν’ αποδεχτείς τα χέρια μου
τα πόδια και τα δόντια
τα πλευρά – τα έχω όλα

φιλημένη καλά
φιλητής
να πέσουμε
να κοιμηθείς

κι εγώ με τα στήθη να ταΐζω τον ουρανό

σε αθωώνω
έρχεται
και πάντα κάπως λείπεις
το κατάλαβες;
τόσοι αιώνες

λύπης

χαμοστέρνας

ο πατέρας μου αυτοκτόνησε κοντά στα τριανταπέντε
ύστερα εμφανίστηκε
άλλος πατέρας
ίδια κοψιά ίδια μούρη φωνή και
τα δάχτυλα – ήξερε
παραπάνω πράγματα
είχε κόψει και το τσιγάρο και
μ’ αγαπούσε πολύ
πολύ περισσότερο εν σχέσει με
‘κείνον
τον άλλο
τον προηγούμενο
αγαπούσε καλά – έτσι έβρισκα – τόσο καλά
που δε χρειαζόμουν μάνα
ήμουνα μάνα και όλα τα χρέη της
θα τα έφερνα εις πέρας
αν την είχε χωρίσει κι ερχόταν να ζήσει μαζί μου
ό π ω ς   π ρ ό τ ε ι ν α

με αγάπησαν έκτοτε κι άλλα αγόρια
τον μπαμπά τον παράτησα
δε μ’ έκλαψε; με έκλαψε; δεν αυτοκτόνησε ποτέ
ποτέ ξανά
όποτε αυνανίζομαι θυμάμαι
πως έχουμε ίδια δάχτυλα

Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)