Καλή η πλάκα με το μακεδονικό

Γενικα μάλλον καλοπέρασα με το συλλαλητήριο και το γέλιο που μας προσέφερε. Τα Ελληνικά ΜΜΕ ανακάλυψαν για πρώτη φορά τα δακρυγόνα, το παπαδαριό ραπάρει, ενώ ήταν όλοι εκεί, αποτυχημένες τηλεπερσόνες, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, οι γελοιότεροι των βουλευτών, ξεπεσμένοι καλλιτέχνες της δεκαετίας του 80, θεοφοβούμενες θειάδες, γραφικοί μακεδονομάχοι, εθνικοί ηρωες που σκόρπισαν με ένα δακρυγόνο και πάει λέγοντας· Άμα είναι να το διασκεδάζουμε τόσο πολύ, να γίνονται συχνότερα.

Πέρα από την πλάκα όμως, ήταν μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Από τον επίδοξο λυντσαριστή που ούρλιαζε ότι ο Αλβανός δημοσιογράφος είναι Μακεδόνας, μέχρι τη ΧΑ που είχε κατεβάσει τα συγκροτημένα τάγματα εφόδου στα οποία έκαναν πλάτη όλοι οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι -γιατί, ως γνωστόν,ο σκοπός αγιάζει τα μέσα στα εθνικά θέματα- είναι όλα φαινόμενα της καθημερινής ζωής.

Σίγουρα, είμαι ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών· οι άνθρωποι θα έπρεπε να ονομάζουν τη χώρα τους όπως θέλουν. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ότι ‘κάναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις· με εκβιασμούς και με την πλάτη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, το ελληνικό κράτος τους κάνει το χωροφύλακα εδώ και τριάντα χρόνια. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση κέρδισε πόντους «διεθνιστικής» αριστεροσύνης, σε βάρος όμως των Μακεδόνων, που υποχρεώθηκαν να ταπεινωθούν με αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση εξαφάνισε όλα τα κεντρώα κόμματα που ήταν παγιδευμένα στο ψέμα τους περί ελληνικότητας της Μακεδονίας και τα κατάφερε όλα αυτά, ενώ την ίδια ώρα συνέβαλε στη φτωχοποίηση και την εφαρμογή των μνημονίων όσο λίγες μνημονιακές κυβερνήσεις.

Προφανώς όλα τα φαιδρά περί καταγωγής των Μακεδόνων από τους αρχαίους Μακεδόνες είναι αστεία· εξίσου αστείοι είναι βέβαια και οι ισχυρισμοί των Ελλήνων εθνικιστών ότι αυτοί είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι του Μεγαλέξανδρου. Ο Έλληνας εθνικιστής, σλαβόφωνος, Μακεδονομάχος με την προφανή μη λευκή καταγωγή που προτιμάει να παραδεχτεί μια ντουζίνα κακουργήματα παρά να τον λένε Αφρικανό/Ασιάτη (κάνοντας χαλάστρα στους διοργανωτές που ‘χαν στήσει φάμπρικα προπαγάνδας περί υποτιθέμενων μεταναστών και αναρχικών προβοκατόρων), είναι η ζωντανή απόδειξη της φαιδρότητας τέτοιων ισχυρισμών. Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι το χρώμα του δέρματος του, εξάλλου δε γνωρίζουμε τι χρώμα δέρμα είχαν οι Μεσόγειοι αρχαίοι Μακεδόνες στην προ-συνοριακή εποχή, απλά σε κάθε περίπτωση το περιστατικό χαλάει το εθνικό φαντασιακό περί της υποτιθέμενης φυλετικής, γλωσσικής, εθνικής ή άλλης καθαρότητας των μελών του έθνους.

Ταυτόχρονα όμως έχουμε ευθύνη και εμείς. Η συντριπτική πλειονότητα των επιστημόνων που μελετάμε τα Βαλκάνια, μπορεί να ξοδέψουμε 25 χρόνια και 359 συνέδρια για να αναλύσουμε την αστειότητα των εθνικισμών, μπορεί να μας έχουν φάει οι μεταμοντέρνες αναλύσεις της αλήθειας του καθενός, αλλά δεν καθόμαστε να γράψουμε με πέντε λόγια δέκα ιστορικά γεγονότα· να απευθυνθούμε στους ανθρώπους που εδώ και 28 χρόνια το σύστημα εκπαίδευσης, τα ΜΜΕ, οι «επιστήμονες» του εθνικού χώρου, οι δάσκαλοι, οι χορευτικοί και εκπολιτιστικοί σύλλογοι, ο πολιτικός και καλλιτεχνικός κόσμος και το κακό συναπάντημα τους λένε ότι η Μακεδονία είναι μία και η ιστορία παραχαράσσεται από όλους τους άλλους, αλλά ποτέ από μας.

Μπορεί βέβαια να αναλωνόμαστε στο καφενείο του χωριού ή σε μια επίσκεψη, σε μια γιορτή, κοροϊδεύοντας και αφανίζοντας με στοιχεία και βιβλιογραφίες τον ημιμαθή εθνικιστή παλιό συμμαθητή, τον φασιστο-μπάρμπα, το συνταξιούχο αγροφύλακα και δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον, που λέει σαχλαμάρες με ψευδή στοιχεία που άκουσε στη τηλεόραση, και να νομίζουμε ότι κάναμε το έργο μας.

Αλλά το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να γράψουμε και να κουβεντιάσουμε· όχι απαραιτήτως για να αλλάξουν γνώμη οι κατασταλαγμένοι στον εθνικό τους μύθο, αλλά κάποιοι άλλοι που δεν είναι και τόσο σίγουροι και παραδέχονται τη μερική άγνοιά τους, ψάχνοντας να ακούσουν και τίποτα άλλο πέρα από τον κυρίαρχο λόγο που εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να το προσφέρουμε.

Στη Νορβηγία μετά από ελάχιστα χρόνια κοιτάζουν κατάματα το πιο τραυματικό πρόσφατο γεγονός της ιστορίας τους με τη μόνιμη έκθεση για το νεο-Ναζιστικό έγκλημα του Μπρέιβικ· στην Ολλανδία δείχνουν στο βασιλικό μουσείο τις αφίσες των ολλανδικών Ες-Ες (δηλαδή των δικών τους ταγμάτων ασφαλείας) παραδεχόμενοι πως είχε ένα από τα μεγαλύτερα τέτοια σώματα, μιλούν για τις αγριότητες του Ολλανδικού στρατού στην Ινδονησία κτλ., κι εμείς δεν μπορούμε ούτε καν να αναφερθούμε νηφάλια σε γεγονότα 100 ετών πριν, που είναι τελείως λυμένα ιστοριογραφικά. Όχι δεν είναι παράδεισος, ούτε παράδειγμα για μίμηση η Βόρεια Ευρώπη, έχει πολλά στραβά κι εδώ πάνω (ήδη η αποικιοκρατία και η εφεύρεση του Ναζισμού που προαναφέρθηκαν είναι δύο κάκιστα παραδείγματα), τα θέματα όμως συλλογικής μνήμης, κληρονομιάς και ιστορίας τα κοιτάνε πιο τίμια από μας που έχουμε μάθει να βάζουμε τόσα πολλά κάτω από το χαλί.

Και εδώ κάπου προκύπτει το πρόβλημα· λίγο τα εθνικά μυστικά μας και τα εθνικά ψέματα, λίγο η έλλειψη διάδοσης ή ακόμα και ο φόβος να πούμε την αλήθεια, λίγο και η γελοιότητα, όπως φάνηκε και πάλι, όλα αυτά είναι μια χαρά κοπριά για να ανθίσουν τα μπουμπούκια του νεοναζισμού που καίνε καταλήψεις, σπάνε μνημεία του Ολοκαυτώματος. Και στο τέλος μας κόβεται εύκολα το γέλιο.

Επιτρέπεται η αναπαραγωγή και διανομή του άρθρου σύμφωνα με τους όρους της άδειας Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)